Mijn hoofd loopt om.

Ik moet plassen. Niet een klein beetje, maar heel erg. Doorgaans schijnt dit geen probleem te zijn, waar je ook bent er is vrijwel altijd de mogelijkheid om jezelf aan het zicht van anderen te onttrekken,  je onderbroek naar beneden te stropen en te plassen. Ik als getraind reiziger en wildplasser weet alle kneepjes van het vak en zou dus verwachten dat ik mij uit elke hekele omstandigheid zou kunnen manouvreren. Nu echter op deze late ochtend, dient er zich een onmogelijke situatie aan; de zojuist haastig gedronken koffie wil zich haastig door mijn sluitspieren naar buiten dringen. Ik zit in een zeldzame trein; één die op diesel rijdt. Het neveneffect hiervan is dat de stoptrein bij elke stop hevig trilt. Een volle blaas houdt niet van trillende objecten. Ik ben lichtelijk ziek, warm en koud wisselen zichzelf af binnen mijn lichaam en mijn gespannen zenuwen zorgen ervoor de climatecontrol nog net even iets harder moet werken om de trein koel te houden. Ik hoest; mijn middenrif schokt