Mijn hoofd loopt om.

Hallo Stedelijk, je bent op mijn netvlies gebrand en niet meer weg te denken. Als reusachtige uit kunststof gegoten badkuip domineer jij de hoek van het Museumplein. Wanneer ik in jou stap word ik echter niet nat…maar droog. Zelfs als ik buiten sta, word ik beschermd door jouw uitstekende arm die mij meesleept in een andere dimensie. Nog niet zo heel lang geleden was jij slechts aanwezig als grote mysterieuze dwalende schim in mijn hersenpan. Toen mijn kunstkunde ontstond startte jouw transformatie. Er werd gepraat over baanbrekende taferelen die plaatsvonden op jouw monumentale trap, waar dansers overheen zijn gevlogen en revoluties zijn ingeluid, de trap als trap naar de kunsthemel. Ik wist niets, ik wist wat er werd gezegd, ik wist dat kunst iets groots moest zijn, ik wist dat het Stedelijk iets groots moest zijn, maar waar ik keek zag ik slechts een troosteloze bouwput en ik wist niets. In mijn onwetendheid creëerde ik een verlangen naar de voorgespiegelde illusie. De illusie ko

Michelangelo Merisi da Caravaggio(1571-1610) en Paul Cézanne (1839-1906) waren twee kunstenaars die men niet direct  met elkaar zou associëren; geboren en getogen in totaal verschillende tijden en omstandigheden, en uitvoerders van een bijna contrasterende schilderstijl. Heden ten dage worden Caravaggio en Cézanne beiden gezien als vernieuwers. [1] Ze waren het niet eens met het stramien van de eigen tijd, het geschilderde moest dichterbij de ware expressie staan. [2] In de zoektocht naar deze   ware expressie stuitten de kunstenaars op de natuur; zowel de interne als de externe. Op geheel eigen wijze maakten zij hiervan een vertaalslag op het doek.                                                            Caravaggio introduceerde  een nieuw soort naturalisme in de kunst bij het schilderen van religieuze en mythologische taferelen. [3] In de renaissance was het gebruikelijk geweest om mensfiguren te idealiseren. Caravaggio begon de heiligen en helden uit te beelden in kledij

Het landschap poogt zo nep te zijn als de vreugde van de vrouw en de chocolade fantasie 'Milka', toch is het bijna echt.

Het noodlot van een ijsje; op de grond vallen in vaste vorm, zonder te kunnen smelten (in iemands mond) en vergankelijk te zijn.