Het effect van de witte kunst badkuip

Hallo Stedelijk, je bent op mijn netvlies gebrand en niet meer weg te denken. Als reusachtige uit kunststof gegoten badkuip domineer jij de hoek van het Museumplein. Wanneer ik in jou stap word ik echter niet nat…maar droog. Zelfs als ik buiten sta, word ik beschermd door jouw uitstekende arm die mij meesleept in een andere dimensie.

Nog niet zo heel lang geleden was jij slechts aanwezig als grote mysterieuze dwalende schim in mijn hersenpan. Toen mijn kunstkunde ontstond startte jouw transformatie. Er werd gepraat over baanbrekende taferelen die plaatsvonden op jouw monumentale trap, waar dansers overheen zijn gevlogen en revoluties zijn ingeluid, de trap als trap naar de kunsthemel. Ik wist niets, ik wist wat er werd gezegd, ik wist dat kunst iets groots moest zijn, ik wist dat het Stedelijk iets groots moest zijn, maar waar ik keek zag ik slechts een troosteloze bouwput en ik wist niets. In mijn onwetendheid creëerde ik een verlangen naar de voorgespiegelde illusie. De illusie kon immers alles zijn met als enige richtlijn dat het iets groots moest zijn. Groots, zoals mijn dromen die parallel liepen aan deze illusie. Kunstrevoluties zijn mij in die acht jaren van verbouwing onthouden, maar in mijn hoofd was er toen ook nog geen basis gevormd om wat aan te kunnen met de kunst van het nu. Naar mate de gezaaide zaadjes langzaam uitgroeiden tot frisse bloemen, groeide ook het museum, als een Fenix uit zijn as; de geschiedenis van weleer was verstoft en wachtte op zijn renaissance.

Ik haatte hedendaagse kunst, totdat ik het liefhad en me besefte dat ik het toen pas begreep. Op het moment dat mijn geest had besloten om deze deurtjes te openen, opende het museum haar deuren. Ik was in de war. Niets was zoals het had moeten zijn. Het was beter, want de megalomane verhalen waren gedateerd geworden in mijn hoofd en al het zichtbare sprak van het nieuwe. De trap, zwanger van betekenis, liep ik de eerste keer dat ik in het museum verdwaalde niets vermoedend voorbij. Het nieuwe smolt samen met het oude in een onverenigbare synthese met de trappen als navelstrengen.

Ik keek naar buiten door een klein raampje in de badkuip; het werd mij steeds duidelijker wat er werd bedoeld met de ivoren toren van de kunst. De ivoren toren werd vertaald in de vorm van een kunststoffen witte badkuip waarin de kunst werd opgesloten. Het casino-effect, waarbij er geen besef van tijd en zijn is, toegepast op de White-Cube. Kunst waarbij verslaving aan het intellectuele wordt aangewakkerd vanuit een wil om te weten wat het gepresenteerde is. De enige plek waar fatsoenlijk daglicht naar binnen schijnt ter onderbreking van het betoverende effect, is de plek die als etalage dient om mensen in te etaleren in plaats van kunst. Daar, waar goedgeklede mensen macarons laten liggen op porseleinen schoteltjes en rode vlekken worden uitgewisseld tussen wijnglas en lippen, daar moet vast iets te vinden zijn van waarde.