Het effect van de witte kunst badkuip
Hallo Stedelijk, je bent op mijn netvlies gebrand en niet meer weg te denken. Als reusachtige uit kunststof gegoten badkuip domineer jij de hoek van het Museumplein. Wanneer ik in jou stap word ik echter niet nat…maar droog. Zelfs als ik buiten sta, word ik beschermd door jouw uitstekende arm die mij meesleept in een andere dimensie. Nog niet zo heel lang geleden was jij slechts aanwezig als grote mysterieuze dwalende schim in mijn hersenpan. Toen mijn kunstkunde ontstond startte jouw transformatie. Er werd gepraat over baanbrekende taferelen die plaatsvonden op jouw monumentale trap, waar dansers overheen zijn gevlogen en revoluties zijn ingeluid, de trap als trap naar de kunsthemel. Ik wist niets, ik wist wat er werd gezegd, ik wist dat kunst iets groots moest zijn, ik wist dat het Stedelijk iets groots moest zijn, maar waar ik keek zag ik slechts een troosteloze bouwput en ik wist niets. In mijn onwetendheid creëerde ik een verlangen naar de voorgespiegelde illusie. De illusie ko