Mijn hoofd loopt om.

Ik keek...ik zag blote billen,  onthuld door een windvlaag die wilde dansen met de soepele huid van haar rok. Ik keek...en wachtte tot één van de bekoorlijk en zorgvuldig uitgezochte hoeden zich zou laten wegdragen in de armen van de wind en zou verdwijnen in de vervaarlijk gracieuze schuimkoppen der zee. Een van hen zou die ene hoed volgen met naaldhakken zinkend in het mulle zand. Hoog gekrijs zou teniet worden gedaan door de bewegende lucht. Ik keek en ik keek de regen uit de hemel, maar de hemel stond  niet aan mijn zijde. De wind ook niet. De wind mocht hun fortuin naar mij toe laten waaien en ervoor zorgen dat grote natte tongen met vloed hun ego's zouden strelen. Ik keek en het enige wat ik nog zag waren de grote tandpasta glimlachen van hen die de gedachten hadden samen te zijn tot de dood hun scheidt. Ik hoopte het van harte.

Tu me manques Vreemdeling die ooit mijn vriend zal zijn, Tu me manques Vriend; onmogelijke vreemdeling. Vriend; onmogelijke bekende

Hallo boemerang.  Je lijkt soms net een salto's makende maan bij daglicht wanneer jij daar op één plek hangend rondjes draait, maar nu, tot stilstand gebracht door mijn foto, lijk je slechts een gekantelde wassende maan, verkleurd tot banaan.

Dat wat ik wil zien dat zie ik en dat wat ik niet zie, zie ik niet en daarvan weet ik niet of ik het had willen zien of niet. Het donker laat mij de schoonheid van kunstmatig licht ervaren. De winkelstraten zijn tot non plekken geworden voor zover ze dat overdag eigenlijk nog niet waren. Leegtes met spullen gapen mij zielloos aan. In een paar seconde kan alles voorbij zijn. De zielloze ruimtes worden kunstmatig bezield met kunstmatig licht en in deze zielloze omgeving zou mijn lichaam zo zielloos kunnen worden. Ik zou angst moeten uitzweten, en rust moeten uitstaan, dat is mij immers aangeleerd als vrouw. Mijn hoofd is gevuld door leegte, mijn hart gevuld met opwinding en ik ervaar minder angst dan in een met zielen  gevulde natuurlijk belichte straat.

Mag ik een heel klein beetje erg in jou huilen vandaag? Je zal niet vragen waarom en ik zal niet weten waarom, slechts dat het moet. Je troost me niet door jouw woorden,  je troost mij niet door een omhelzing, maar slechts door mij te laten zijn. Ik kan in jou zijn terwijl jij bent. En wij zijn samen. Ik huil alsof de wereld verscheurd wordt en jij huilt op mij alsof de wereld verloren is in traagheid en jij druppels slechts één voor één kan laten rollen van jouw bladeren om mij langzaam nat te maken. Wij wenen samen. Nog steeds omdat het moet.

Was goed, Je wasgoed, T was goed

You really have to watch this film with a better quality: https://vimeo.com/103057547   

Ik houd niet van sport. Nee ik houd niet van sport. Ik sport dan ook niet. Soms wel  en als ik het doe, dan doe ik het ook goed; fout. Het is vandaag geen dag als elke dag, geen enkele dag is zoals elke dag. Ik ben een anti-sleur lever. Vandaag heb ik het gevoel  dat ik een kater heb, toch heb ik er geen.  Mijn lever is zo schoon als hij kan zijn van één wit biertje.  Gevangen in de vrijheid van mijn enthousiasme besloot ik gisteren dat ik niet wilde stoppen met fietsen. Mijn ongetrainde benen hadden de slag te pakken en wisten niet meer wat het was om stil te staan. Ze  lieten mij mijn hongergevoel ontkennen tot mijn ogen besloten dat het tijd was om wazig te gaan zien.  Uithoorn, ik was in Uithoorn, niet in Hoorn en ook niet uit Hoorn.  Mijn fiets struikelde nog net niet over een gigantische slang. Ik had nog nooit zo’n grote gezien. Meestal als ik ze zie zijn ze slap, nu was hij in gespannen vorm zichtbaar. De waas voor mijn ogen werd heftiger. Ik zag een man spuiten; er kwam

Ik lag op een bank. Niet omdat ik de intentie van te voren had gehad om te gaan liggen, maar omdat de hele omgeving was gegroeid op een manier dat zitten alleen prettig zou zijn voor de masochisten onder ons. Halverwege het gaan liggen besefte ik me dat het gaan liggen hetgeen was waar mijn lichaam het hardst om had geschreeuwd. Prikkelloos, met uitzondering van die ene distel die mij net toch echt in mijn rug had gepord. Een hoed, drie keer zo groot als mijn hoofd, verhulde mijn gezicht en de rest. Ik zag stippels als beestjes verschuiven over mijn gelaat. Licht stippels. Zon stippels. Misschien zou ik op de plekken waar mijn huid licht oplichtte, mooie donkere vlekjes hebben gekregen als te groot uitgevallen sproeten, wanneer ik opvallend stil had gelegen; Iets waar ik nog opvallender slecht in ben. Het schijnt dat je creatief wordt van niets doen. Wellicht moet ik eens proberen om de hele dag op dit bankje te gaan liggen met de hoed over mijn hoofd. Het is een kleine wereld en vanu

Een fietstocht van dertig kilometer om vervolgens bezweet aan te komen op een expositie-opening, waar niemand van alle aanwezige hippe mensen de kunst heeft bekeken, binnen, maar wel de diepvries hamburgers met ketchup, buiten. Ik snakte naar iets dat bevroren was, maar niet naar een diepvries hamburger. Hoe was het mogelijk dat er geen zeewier met rucola bloemen en kleffe aloë-vera slierten werd geserveerd, mosselen, of iets met goyi bessen? Is het nieuwe hip de nostalgie van ons als patat-generatie? Ik deed een poging om naar binnen te komen, zwemmend door de mensen massa, glibberend als een vis van al het zweet wat nog eens verdubbeld werd door alle aanrakingen met onbekende onbeminden. Leegte, ruimte, eindelijk. De massa buiten gaf een verdraaid beeld van wat er zich mogelijk binnen af zou spelen Ik, de geduldige kunstkijker, deed een poging om geduldig te kijken, maar zelfs ik was niet in staat om in de sauna ook maar langer dan een minuut te kijken naar een werk zonder flauw

Laten we ergens heengaan waar we kunnen praten over waardevolle dingen. Laten we nergens heen gaan waar we wel over waardevolle dingen kunnen praten. Ik heb besloten dat ik een hoed draag en dat deze hoed er toe doet vandaag. Gaan we nu praten over dingen die er toe doen? Of gaan we doen wat er toe doet. Hetgeen wat er voor mij nu toe doet om te doen, kan ik niet doen terwijl ik uitspreek wat er toedoet.

Drie uur, ja drie uur, niet meer twee uur en al helemaal niet meer elf uur. Vier uur geleden was ik zo wijs om in bed te gaan liggen, maar wat rest is goede hoop en veel te veel ideeën. Ik zou uiteindelijk in slaap vallen om vervolgens weer wakker te worden. Er zou jaloezie opdoemen in elke cel van mijn hersenen. Jaloezie op de 'ik' van de afgelopen nacht, terwijl de nachtelijke mij de ik van toen vervloekte in afwachting van de wolk aan de helderblauwe hemel.  De dagelijkse wolk zou een nachtelijke wolk moeten zijn die mij naar het onbewuste in mijn slaap zou voeren, zodat  ik het bewuste ook daadwerkelijk bewust zou kunnen meemaken. Nee, als ik wakker ben, ben ik uiteraard ook wakker en gek genoeg heb ik soms het idee dat hoewel ik waziger ben, ik wakkerder ben dan de meeste mensen. In een dagelijkse dag is alle gekheid op een stokje verwerkt en het schiet aan mij voorbij al ware ik in een film waarvan mijn medespelers geen idee hebben wat voor rol ze spelen ten opzichte va