Janken en een bos

Mag ik een heel klein beetje erg in jou huilen vandaag? Je zal niet vragen waarom en ik zal niet weten waarom, slechts dat het moet. Je troost me niet door jouw woorden,  je troost mij niet door een omhelzing, maar slechts door mij te laten zijn. Ik kan in jou zijn terwijl jij bent. En wij zijn samen.
Ik huil alsof de wereld verscheurd wordt en jij huilt op mij alsof de wereld verloren is in traagheid en jij druppels slechts één voor één kan laten rollen van jouw bladeren om mij langzaam nat te maken. Wij wenen samen. Nog steeds omdat het moet.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

De Mens in al Zijn Vormen