Hoe het gaat.

Drie uur, ja drie uur, niet meer twee uur en al helemaal niet meer elf uur. Vier uur geleden was ik zo wijs om in bed te gaan liggen, maar wat rest is goede hoop en veel te veel ideeën. Ik zou uiteindelijk in slaap vallen om vervolgens weer wakker te worden. Er zou jaloezie opdoemen in elke cel van mijn hersenen. Jaloezie op de 'ik' van de afgelopen nacht, terwijl de nachtelijke mij de ik van toen vervloekte in afwachting van de wolk aan de helderblauwe hemel.  De dagelijkse wolk zou een nachtelijke wolk moeten zijn die mij naar het onbewuste in mijn slaap zou voeren, zodat  ik het bewuste ook daadwerkelijk bewust zou kunnen meemaken. Nee, als ik wakker ben, ben ik uiteraard ook wakker en gek genoeg heb ik soms het idee dat hoewel ik waziger ben, ik wakkerder ben dan de meeste mensen.
In een dagelijkse dag is alle gekheid op een stokje verwerkt en het schiet aan mij voorbij al ware ik in een film waarvan mijn medespelers geen idee hebben wat voor rol ze spelen ten opzichte van mij als hoofdspeler en waarbij ze überhaupt niet weten dat ze onderdeel zijn van een film die zich continu blijft verlengen. Ik weet zelf niet eens wat mijn eigen rol is, hoewel ik zelf de mogelijke regisseur ben van deze film. Voor ik ga slapen ben ik zeer waarschijnlijk de regisseur. Het enige heldere moment van de cyclus is dat moment, het moment waarop ik het externe niet onderga, maar het interne. Ik schrijf in mijn hoofd de verhalen die ik altijd al heb willen schrijven, ik maak de werken die ik altijd al heb willen maken en ik ben degene die ik op dat moment zou willen zijn. Ik zeg 'op dat moment', omdat ik op vele andere momenten weer iemand anders zou willen zijn.

Mensen spreken vaak over één alter ego. Ik ben ervan overtuigd dat er veel meerdere zijn bij iedereen. De grote vraag is echter welke er onzichtbaar blijft voor degene die het niet zien. In een jaar tijd ben ik al wel tien verschillende personen geweest. Voor elk persoon in mij heb ik ondertussen een eigen kledingstijl ontwikkeld. Naar mijn weten heb ik zelfs een unieke expressie ontwikkeld bij elke persoonlijkheid. Misschien zou ik moeten noteren welke eigenschappen bij welke persoonlijkheid horen. Ik zou namen kunnen verzinnen voor elk alter ego die passen bij de kenmerken. Wanneer deze personages duidelijk genoeg zijn uitgewerkt, zijn andere spelers totaal overbodig geworden, ik zou genoeg hebben aan mezelf. Ik, als hoofdrol speler in mijn eigen film, ik, als alle medespelers in mijn eigen film. Indien ik uit de grote Anneke film zou komen zou ik schreeuwen om een verstikkende verademing; Lichamelijke mensenmassa. Lichamelijke mensenmassa om mijn heen, een massa van een menselijk lichaam in mij, lichamelijkheid met mensen en massa. Ik zou mijn ogen ermee volproppen tot ze uit mijn kassen rollen, of net niet. Nee, ik prop mijn ogen niet vol, mijn ogen proppen mijn hersenen vol, om zich vervolgens door mijn hersenen uit hun kassen te laten drukken. Indrukken. Met massa zal ik al mijn gaten vullen om me vervolgens te realiseren dat ik verzadigd ben met al het mogelijke. Dan is de tijd aangebroken waarop ik mij teder neer zal vlijen op de zachte ondergrond van mijn matras, om aansluitend te ervaren dat niks er meer uitgaat. Moeheid zal mij nemen voor luttele seconden, om mij vervolgens weer achter te laten met helderheid. Ja, dat is hoe het gaat.